”Det finnes tri måda å renna ner Sandbakkan på; småongan renne på kjelke, dei litt større renne på rattkjelke og me store renne på klobba. Adle starte frå fyste Vannbasseng og me renne heilt ner.”
Tiger sto med enn fod på klobbå mens han snakte. Han likte å ha kommandoen. Me kikte på kværandre. 10 gutta og Randi. Detta va viktig, langt viktigere enn selve turen ner Sandbakkan. Nå sko småongan, dei litt større og dei store skillas frå kværandre. Me sko sorteras.
Klobbå va et frykta fremkomstmiddel. Ingen på Damsgård hadde klobba. Ongan på Mosbekk hadde klobba. To klobbe. Di hadde gått i arv gjønå generasjona.
”Di blei sikkert lagt onna krigen sånn at folk sko komma seg rask nerøve når tyskerne va i helan på di fø det atta di ikkje hadde blenda gardinan sine når engelskmennan kom fygande om notten i fygemaskinan så hette Spiddfaier,” meinde Ludvig. Di andre va enige. Di va heilt klart frå krigen. Klobbå va ikkje et legetøy, den va et våben!
Me begynde å gå oppøve. Oddvar og Torstein ga seg i fyste bakken. Småonga, tenkte eg. Di satte seg på kjelken fø å venta. Der Sandbakkan skille seg, sa Nils, Arne og Alf Gonnar takk fø seg. Di satte seg på rattkjelkan fø å venta og såg Børge, Tiger og Randi gå vidare oppøve.
”Eg fatte ikkje koffe Randi dilte itte. He hu ‘kje forstått at det bara e klobbe så klare turen heilt i frå toppen?”
Nils va øvegjidde. Den tonge klangen frå tremeiene konne hørrast i flærne minutta itte at di hadde passert svingen oppøve. Di tynne stålmeiene på rattkjelken te Randi ga ikkje enn lyd frå seg.
”Det her kan bli stygt. Ska me springa heim te Damsgård og henta bror te Randi? Hu kan risikere å bli øvekjørde a klobbene frå Mosbekk.”
Alf Gonnar va bekymra. Han drog pinkhuå ner øve øyren. Nils og Arne nikte. Vel konne Randi være tøffe i tryne, men hu klarde aldri å hamle opp med Børge og Tiger. Då såg me lyset. Det va for seint. Startsignalet hadde gått. Jostein hadde skåde opp nødraketten. Han hadde kjypt den a enn fisker fø tri flaske Brigg. Nå hang nødraketten i fallskjermen og lyste opp Sandbakkan. Me visste at to klobbe og enn rattkjelke va på vei nerøve frå 1. vannbasseng.
Me hørrte di før me såg di. Så kom di rondt svingen. Tiger og Børge låg på magen og styrde med hennan. Di passerde okke på likt. Men kor va det blitt av Randi? Der kom hu. Me pusta letta ud. Hu hadde komt levande frå starten. Men hu kom te å taba. Me heiv okke rondt og satte itte. Meiene føltes som varme kniva i smøret på kjøkkenbordet. Glien va mær enn gode. Det gjekk onna. Lang der framme såg me snødreve itte klobbene. Me konne så vidt skimta Randi.
Nå va klobbene komt ner te der småongan med kjelkan sto og venta. Det var bara den siste bakken igjen. Kjelkan heiv seg itte. Og bag kom me på rattkjelkan. Så skjedde katastrofen. Børge skar ud og tog med seg Tiger. De fôr opp i ei snøfonn og øve et gjerde og så bar det i foll fart ner et jorde som ende i Rennå. Før någen fekk reagert, hadde fyst Randi, så rattkjelkan og te slutt kjelkan gått i mål. Nå la adle på sprang oppøve få å se kor det blei av Børge og Tiger.
Di sadd på et isflag i Rennå. Klobben va togne a strømmen. Ingen fant di igjen.
Børge og Tiger blei hjolpen i land. Di va gjønåblaude og di lokta drid. Ingen sa et ord.
To dage seinare va me igjen samla i Sandbakkan. Adle udenom Tiger og Børge. ”Se kem så komme der.”
Randi pekte. Der kom Tiger og Børge dra’ande på kvær sin flonkande nye rattkjelke. Ingen sa någe. Det va Tiger så braud tausheden. Han snakte et hakk lågere enn han pleide:
”Greit, så vant Randi. Me innrømme det. Men me he mysta klobbene og me he fått rattkjelke og me lige det ikkje.”
Randi smilde lurt. Nå va hu såpass osen at hu tårde trekka litt i di. ”Dokke lokte bære i dag.”
Adle holdt pusten, konne detta gå godt. Det gjekk någen lange sekunda. Børge og Tiger såg på kværandre. Så lo di.
“Når eg blir voksen, ska eg bli politiker sånn så far min, og då ska det bli slutt på kloakk i Åne.”
Og Tiger fulgte opp.
“Far min sa at det va liga greit at klobbene forsvant. Det e rattkjelka så e framtide.” A.O.K.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar