Mandsangerne holder oppe den kulturelle bærebjelken i Egersund

 

Egersund mandsanforening er et av fire - fem merkevarer i Egersund. 

I Egersund he me et akkurat passe stort mannskor. Det e akkurat passe stort te å marsjera med gjønå gaden på 17. mai uten at det oppstår forsinkelse i sangen mellom dei som går framme og dei som går bag. 

 

Egersunderne elske sine mannsangere. Derfø dokke di opp kvær gong et eller aent stort ska feirast. Hvis du e te stede på et stort arrangement uden å se enn mandsanger, e du på reise. 

 

Det blir ikkje jul i Egersund uden at mannsangerne he songe julen inn. Det blir ikkje 17. mai heller uden at mannsangerne he songe ”Ja, vi elsker” minst fem gonge. Og det blir jaffal ikkje sommer uden at mannsangerne he vist seg i di røde selan i parken. 

 

Mannsangerne e Egersund og Egersund e mannsangerne. Di e sangstemmen te byen. Di e den kulturelle bærebjelken som holde byen oppe. Ingen he et mær velutvikla organ enn mennan i mandsangforeningen. 

 

Mandsangerne e et akkurat passe stort kor. Det e ikkje kjempestort som koret i tabernaklet i Salt Lake City. Det e heller ikkje bitte lide som Hellvik mannskor, men det e akkurat passe stort te at adle får plass te sin stemme. 

 

Mandsangerne blei stifta i 1901. Allerede frå fyste fest va di et frilynt opprør mot tungsinnet i Egersund. Derfø kom det snart enn konkurrent på banen. Losje Ebenezer. Den blei reist i 1902 og ville stort sett det motsatta av mandsangerne. I dag leve Losje Ebenezer kun i historiebøgan mens Mandsangerne he mange medlemma. Den endelige seieren øve skikkeligheden kom i 2011 da Mandsangerne kjypte Losje Ebenezer og ga den navnet Sangerlosjen. Nå e di store kaffikjelan bytta du med tappekrana. Møda e bytta du med festa. Nei-stemma e bytta ud med sangstemma. 

 

Den dagen sangen te mannsangerne blir borte frå Egersund, den dagen finnes ikkje Egersund lenger. Den dagen den siste mandsanger henge frå seg sangarhuå på knaggen i Sangerlosjen og går heim, den dagen går sole ner fø sista gonge øve Kontrari.